Η χήρα του Πειραιά- Φιλομήλα Λαπατά !

Είδαμε και πάθαμε μέχρι να φορέσει τα παπά της, η ξυπόλυτη των Αθηνών κι 'εκεί που χαρήκαμε , διότι όλα πήγαν κατ' ευχήν , της πέρασε η ξινίλα, στριτζίλα, η αναισθησία, η ψωροπερηφάνια και επιτέλους  πήρε χαμπάρι το μεγαλείο της αγάπης και του απόλυτου έρωτα , στα καλά καθούμενα, (λέμε τώρα) μετακομίζει προς λιμάνι μεριά ! Να σας πω τώρα ότι το χάρηκα , δε θα είναι αλήθεια, ίσα-ίσα πολύ με πείραξε το γεγονός τούτο . Αν και χάρηκα που ξαναβρήκα , τους παλιούς-γνωστούς  μου χαρακτήρες, ορισμένοι πολύ ξεχωριστοί  και αγαπημένοι μου , λυπήθηκα όμως και πάρα πολύ στην αρχή της ιστορίας μας. Διότι πόσο πόνο να αντέξω η γυναίκα ? Είμαι και ευαισθητούλα από τη φύση μου, πως να μη συμπάσχω με τη ξυπόλυτη κόμισσα ??? Άντε τώρα να αντέξεις την απουσία, το κενό, τον πόνο , τη θλίψη, το σμπαράλιασμα της καρδιάς σου , την ορφάνια της ψυχής σου. Τι να σας λέω καλά μου , ερείπιο έγινα σαν την Πανωραία μας κι' ας κάνανε φιλότιμες προσπάθειες οι αγαπημένοι μου να με συνεφέρουν,  πότε με τα αστεία καμώματα τους και πότε με τις αναφορές τους στα προηγούμενα ανέμελα έτη ! Έχε χάρη που η συγγραφέας το έχει η άτιμη, να σε μεταφέρει με τρόπο μαγικό στην εποχή που περιγράφει τόσο παραστατικά που είχα την εντύπωση, ότι κοιτούσα απ' το παράθυρο κι' αγνάντευα τη θέα του Πειραιά το 1910 , καλέ έβλεπα τα δίπατα αρχοντικά, τα κάρα,τους χωματόδρομους ,  τα ατμοκίνητα βαπόρια, το ετερώνυμο πλήθος, τις κυρίες ντυμένες με τα  χρώματα του σικλαμέν και τα παρασόλια ανά χείρας και τι δεν είδα στην ιστορία αυτή . Στο τέλος δε μπορώ να πώ ,έσκασε και λίγο το χείλη μου, υπάρχει Ελπίδα βρε παιδί μου στη ζωή , τι να λέμε τώρα, εκείνη μας αφήνει πάντα τελευταία !! 
By : Τίτι Βάντα